ՀԱՅԻ ԻՄ ՏԵՍԱԿԸ․ Սոկրատ Հովսեփյան

Գիրքը սիրով նվիրում եմ ՀՀ գլխավոր դատախազ Աղվան Հովսեփյանին և. գալիք բոլոր գլխավոր դատախազներին՝ մի ցանկությամբ, որ ժողովրդին հեռու պահեն ամեն կարգի պրոֆեսիոնալ սրիկաներից:

Հեղինակ Սոկրատ Հովսեփյան

Չին մեծ փիլիսուիա Կոնֆուցիոսն ասել է «Եթե փոքրը համարչակ է, բայց անարդար, վերջում ավազակ է դառնում»: առածին հավելում եմ. եթե փոքրը համարչակ է ն արդար, վերջում միշ զոհ է դառնում:

ՆԱԽԱԲԱՆ

Ոչ անվանի բանաստեղծ եմ ն ոչ էլ վիպասան, քաղաքական գործիչ կամ հեղափոխական, հայտնի դերասան, գիտնական կամ փիլիսոփա, պարզապես` շարքային մտավորական, որի նմաններն անթիվ են, բայց հաստատ քիչ են նրանք, որոնք անհատականություն են, ունեն իրենց դեմքը, սկզբունքները, հանուն որնէ բանի չեն վաճառվում, իսկ ավելի ճիշտ, ընդհանրապես չեն վաճառվում ն որոնց համար չկա ավելի մեծ շահ, քան հայրենիքը: Ատում եմ այն սին փիլիսոփայությունը, թե մարդկային կյանքը

ամենաբարձր արժեքն Է: Ըստ իս, հարյուրավոր մարդկային կյանքեր չարժեն հայրենի հողի մեկ քառակուսի մետրը: Մարդկային ռեսուրսը միշտ էլ վերականգնվում է, իսկ հողը՝ երբեք: Վերցնենք մեր օրինակը: Եթե 1,5 միլիոնից կես միլիոնը զենքը ձեռքին մեռներ, կփրկվեր մեկ միլիոնը ն ամենակարնորը՝ հողը հայրենի: Վառ օրինակը Արևելահայաստանն է, որը 1920. թվականին ուներ ընդամենը 700 հազար մարդ: Ընդամենը մի քանի տասնյակ տարի ն այն դարձավ 3,5 միլիոն, իսկ Արեմտահայաստանը, թեկուզ ժամանակավոր, կորցրինք:

Պետք չէ անհատին դաստիարակել հայրենիքը փրկելու համար անպայման տանկի տակ պառկելու գաղափարով, այլ՝ հաղթել տանկին ն ապրել հայրենիքի սերը վայելելու համար:

Դժվար է հայրենիք սիրելը: Իսկական սերն առ հայրենիք հերոսություն է, իսկ հերոսությունը միշտ էլ անձնազոհություն է պահանջում: Ըստ իս, հայրենիքը պետք է սիրել հավատացյալի պես, անխոս, ծնրադիր, մտմտալով, բայց ե իսկույն պիտի մռնչալ, երբ նրան վտանգ է սպառնում: Անցած դարի 60-ականներին, սառը պատերազմի դաժան տարիներին, խաղաղության մասին խոսելիս ամերիկացիք ասում էին. «Կա՞ ավելի թանկ բան, քան խաղաղությունն է, դա պատվի ն արժանապատվության հասկացությունն է»:

Այնպես որ, թող այսօր ազերիները մեզ չվախեցնեն պատերազմով:

Ես միշտ ապրել եմ պատվի ն արժանապատվության գիտակցությամբ, որի համար գուցե ն շատ եմ տուժել, բայց եթե նորից սկսեի կյանքս, դարձյալ կապրեի մտավորականի նույն կյանքով, ինչպես ն եմ: Այ դրա համար որոշեցի գրել շարքային հայի իմ տեսակի մասին։ 

ԳԻՐՔԸ ԿԱՐԴԱԼՈՒ ՀԱՄԱՐ ՆԵՐԲԵՌՆԵՔ ՀՂՈՒՄՈՎ  կամ QR-կոդով