ՆԺԴԵՀԻ ԽՈՍՔԸ ՈՒՂՂՎԱԾ ԺՈՂՈՎՐԴԻՆ

 

 

Ես   Դավիթբեկյան   ուխտին   հավատարիմ՝   շարունակում   եմ   մնալ   լեռների, ամպերի   տակ,   մենակ,   վիրավոր   ու   ավելի   հպարտ քան   էի:  Այժմ   լիզում   եմ   քո   և   թշնամու   ինձ   հասցրած   վերքերը   և   սպասում   եմ   քեզանից   խնդրածս   վարպետին,   որ   գա,   շուտ   գա   կոպիտ   գործիքներով   հանելու   իմ   աչքերը,   կուրացնելու   ինձ,   որ   չտեսնեմ   քո   գլխին   գալիք   զուլումները,   քո   խայտառակությունը,  քո   բարոյական   անկումը:   

Դու   ուզեցիր   այն,   ինչ   ուզում   էր   թշնամին...   Դու   քո   վիրավոր,   սրտից    զարկված   հրամանատարին   դավաճանում   ես՝   մենակ   թողնելով:

Ժողովուրդ,   քեզ   հետ   խոսողը   քո   հրամանատարն   է,   քո   վիրավոր,   սրտից   զարկված   հրամանատարը,   որի   սուրը   վաղուց   է,   ինչ   հանուն   քո    ինքնապաշտպանության,   հանգստացած   չի   պատյանի   մեջ:

Լսիր,   մի   ավելորդ,  գուցէ   և   վերջին   անգամ   նա   դիմում   է   քեզ,   խոսում    է   քեզ   հետ:   Նա   ասում   է.   Քո   սև   ու   նեղ    օրերին,   երբ    հայակեր   Գեղվա   և   Օխչիի   ձորերը,   երբ   Բարգուշատի   և   Հաքցարու   մեջ   սպառնացել   էին   քո   կին   ու   երեխաների   արյունով   քո   երկիրը   ներկելու,  դու   կանչեցիր   ինձ   և   ես   հասա   քո   կանչին:   Ասա,   ժողովուրդ,   այն   օրերից   քո   երկիրը   մնա՞ց   մի   բարձր   սար,   մի   քար,  որի   վրա   ես   դրած  չլինեմ   իմ   հոգնած   գլուխս:   Ասա,   դու   ինձ   տեսա՞ր  մի   օր,  մի  ժամ   անհոգ,   հանգիստ:   Դու   ինձ   տեսե՞լ   ես   փափուկ   տեղաշորիս,   հարուստ   սեղանների   շուրջը:   Դու   լսու՞մ   ես,   քարերը,   քարերը   աղաղակում   են,  ասում   ոչ:   Ասա,   մնա՞ց   մի   բան,   որ   խնայեի,   չզոհաբերեի   քո   ազատության,   քո   փրկության,   քո   փառքի   համար:  Քո   դաշտերում,   քո  հողի   վրա   իմ   արյունն   է   թափվել:   Դեռ   չի   փակվել   թշնամու   ինձ   հասցրած   վերքը,   իսկ   քոնը,   ժողովուրդ,   քո   հասցրածը   միշտ   թարմ   պիտի   մնա   ու   հազար   վերքերի   ցավով   պիտի   մորմոքա:

Ժողովուրդ,   այսօր,   երբ   ադրբեջանյան   դրամներով   կաշառված   բոլշևիկները՝   քո   գերեզմանափորները,   կեղծ   ու   պատիր   խոստումներով   քո   դուռն   են   բախել   և    քո   ձեռքով   պղծած   աղ   ու   հացիդ   են   սպասում,   դու   դավաճանաբար   լքում   ես,   մենակ   թողնում   քո    հրամանատարին:    Այդ   հերիք   չէ,   քո   լրտեսներն   ու   ահաբեկիչները    իմ    գլուխն   են   փնտրում   երեք   միլիոնով    Ադրբեջանին    ծախելու:   Ապերախտ  ժողովուրդ:   Քանի,   քանի   անգամ   քո   կինն   ու   երեխան   կռվներից   վերադառնալիս   փաթաթվել   են   ձիուս   վզով,   համբուրել   ձեռներս   « փաշա   ջան »   կանչելով:   Քանի,   քանի   անգամ   փրկել   եմ   քեզ   վերահաս    վտանգից    կոտորածից:   Ինչ    շուտ   մոռացար   իշխան   Ղազարին,   որի   զորքերին   պատերիդ   տակից   եմ   քշել,  վայ   քեզ,  ժողովուրդ,   ինչ   պատասխան   պիտի   տաս   աստծուդ,   խղճիդ,   պատմությանը:   Ժողովուրդ,   կանցնեն   օրեր,   թշնամին   քեզ   զինաթափելուց,   ղեկավարներիցդ    զրկելուց   հետո,   երբ   այլևս   չի    լսվի   « ԱԺԴԱՀԱ   ՓԱՇԱ »   անունը,   կսկսի   հազար   ձևով   ու   ճանապարհով   բնաջնջել   քեզ:  Այն   ատեն   դու   կվերհիշես   քո   հրամանատարին,   որի   սուրը   յոթն   անգամմեծացրել   էր   քո   երկիրը   և   քեզ   համար   բացարձակ   ապահովություն   ստեղծել,   այն   ժամանակ   հայացքդ   կբարձրացնես   Խուստուփին   ու  նրա  կատարին   նստած   սև   ամպերին,   կնայես,   կկանչես,   բայց    հրամանատարիդ   փոխարեն   սարերիդ,   ձորերիս    թույլ    արձագանքը   կպատասխանի   քեզ:   Գուցե   մի   օր   էլ   թշնամուց   հալածական   սարերն   ընկնես   ու   թափառումներիդ   ժամանակ   հանկարծ   մի   թփի   տակ,   մի   ժայռի   վրա   իմ   սառած   դիակը   գտնես,  ծունկի   գաս   ու  արյուն   լացես:

Ժողովուրդ,   ինձ    լքելուց,   ինձ    դավաճանելուց   առաջ   զլացար   իմ   խնդիրը    կատարել:   Դու   չուղարկեցիր   վարպետներիդ   բութ   գործիքներով   հանելու   իմ   աչքերը,   կուրացնելու   ինձ,   որ   չտեսնեմ    քո   գլխին   գալիք   զուլումը,  քո   բարոյական   անկումը:  Ներում   եմ,   թեև   պատմությունը   չի   ների   քեզ   և   խնդրում,   երբ   ինձ    սպանված  տեսնես,   դիակս   թաղիր   Խուստուփի   ամենաբարձր   կատարին,   որտեղից   երևա   ինձ   և   Կապանը,  և   Գենվազը,   և   Գողթանը,   և   Գեղվաձորը:   Իսկ  մինչ   այդ,   հայացքդ   մի   կտրիր   Խուստուփից:   Որքան   հաճախ,   որքան   շատ   նայես   այդ   սեգ   ու   սև   ամպերով   ծածկված   սարին,   այնքան   շուտկգա,   կհասնի   փրկությունդ:

 

 

Աստված   և   իմ   սերը   քեզ   հետ,   ապերախտ   ժողովուրդ:

1920  սեպտ. 17   Խուստուփյան   լեռներ   ՀՐԱՄԱՆԱՏԱՐ    ՆԺԴԵՀ

Escribir comentario

Comentarios: 0